วรรค 2

ข้าพเจ้าพูดถึงการหัวเราะว่า "บ้าๆ บอๆ" และกล่าวถึงความสนุกสนานว่า "มีประโยชน์อะไร?"[12]

มีเนื้อความที่คล้ายกับในสุภาษิต 14:13 ที่ว่า แม้ในขณะหัวเราะ ใจก็อาจเศร้าหมอง และความยินดีก็อาจมีปลายทางเป็นความโศกสลด[13]

วรรค 11

แล้วข้าพเจ้าหันมาดูทุกสิ่งที่มือข้าพเจ้าทำ และผลของการตรากตรำที่ข้าพเจ้าทำลงไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย และดูเถิด ทุกอย่างก็อนิจจังคือ กินลมกินแล้ง และไม่มีประโยชน์อะไรภายใต้ดวงอาทิตย์[14]

ความสรุปสะท้อนถึงคำกล่าวในปัญญาจารย์ 2:1 -2[15]

• "กินลมกินแล้ง" : หรือ 'เหมือนวิ่งไล่ตามลม'[5][16]